آزادی ـ شعری از احمد حیدر بیگی

احمد حیدر بیگی

 

ای ﺁﺯﺍﺩﯼ
ﺗو ﺮﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ
ﮐﻪ

 ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ، 

ﺩﺭﯾﺎ 

ﺭﺍ 

ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻭ 

ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ
ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩ

 ﺭﺍ

ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﻣﺖ
ﺑﻪ ﻏﺮﯾﺰﻩ ﺍﯼ ﻏﺮﯾﺐ
ـ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﻧﯿﺰﺍﺭ
ﻭ 

ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﺍﺏ ـ
ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﺷﻮﺑﺪ

ﺗﺼﻮﯾﺮﺕ
ﮐﺒﻮﺩﯼ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﺍﻓﻖ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻭ 
ﻣﻦ
ـ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ
ﺩﺭ ﺳﯿﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻣﺠﺮﻭﺡ
ﮐﻪ ﺍﻫﺮﯾﻤﻨﯽ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ
ﺧﺎﮐﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﺩﺭ ﺁﻣﯿﺨﺖ
ﻭ 
ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺭﻫﮕﺬﺭ
ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺎﺩﯼ ﺁﻓﺮﯾﺪ ـ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ
ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪﻡ
ﻭ 
ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ
ﺩﺭ ﻏﺎﺭﻫﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻡ
ﻭ
 ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﺩﺵ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ
ﺗو 
ﺮﺍ
ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ
ﻭ 
ﺑﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﺘﯿﺒﻪ ﻫﺎ ﮐﻨﺪﻡ
ﻭ
 ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺯﻣﯿﻦ 
ﺭﺍ
ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺣﻀﻮﺭﺕ
ﺑﺮ ﻗﻠﻪ ﻫﺎ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻢ
ﻭ 
ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺏ ﻭ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺩﻡ
ﻭ 
ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﯽ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ
ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻡ

ﺍﯾﻨﮏ
ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺁﺩم های ﮐﻮﭼﮏ
ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﻭ 
ﺑﻮﯼ ﻣﻨﻘﺮﺽ ﻋﺸﻖ
ﺷﺎﻣﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﺯﺍﺭﺩ
ﻭ 
ﻣﻦ
ﺑﺎ 
ﻗﺎﻣﺘﻢ 
ـ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ـ
ﻗﺮن ها ﺳﺖ 
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ 
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ
ﻭ 
ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﻭﺩﺧﺎنه ای ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ 
ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ 
ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺟﺰﺍﯾﺮ ﻣﺘﺮﻭﮎ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ
ﻭ 
ﺗﻮ
ﭼﻮﻥ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺟﻨﮕﻞ
ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﺒﺮﯼ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯽ

ﺍﯼ ﺭﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﺍﺩن ها ﻭ ﺭﻭﯾﺶ ﻫﺎ
ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺎﺭﺗﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯﺍ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﻭ 
ﺗﻮ
ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻧﻢ ﺯﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ
ﻭ
 ﺑﺎ ﺯﺍﺩﻧﻢ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﯼ
ﭼﻮﻥ ﻃﻠﻮﻉ ﻭ ﻏﺮﻭﺏ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﻮﯼ ﺟﻬﺎﻥ
 

ﻣﻦ
ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻏﺮﻭﺑﻢ
ﺍﺯ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﺮﻭﻫﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﮐﻦ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﺯﺍﺩﻩ ﺷﻮﻡ.


پایان
ویرایش
از
تارنمای دایرة المعارف روشنگری