عقاب ـ شعری از هوشنگ خاکستر

ه‍ . خاکستر

نه،  

کمانداری مرد 

(دلاور کمانگیری؟)

که ستون کرده ز چپ

راست برآرد تیری

و کِشد چلهٔ غیرت

ز پس تدبیری

ماشهٔ بوالهوسی از پی هیچ

آتش انداخت به چخماق تفنگ

و پراند از سر کوهستان، خواب 

 

سُرب در هیبت نادیدنی اش

خورد 

ـ چون صاعقه ـ

بر بال عقاب

ز بد آورد زمان

مرغ سترگ

ناله ای تلخ به منقار کشید

تَرَک افتاد بر آن خمرهٔ بسیار کهن

خون ز فوارهٔ جان 

ـ تیز ـ

جهید

در سرا شیبی آن درهٔ مرگ

قلم باد 

 از

 آن جوهر ناب

یاد گاری به تن صخره کشید.

 

پایان

ویرایش

از

تارنمای دایرة المعارف روشنگری