زمین
احسان طبری
احسان طبری
ویرایش و تحلیل از
شین میم شین
زمین
که گورگاه و زادگاه زندگان،
سرشتگاهِ بودنی
سرشتگاهِ بودنی
است.
چو اژدهای جادوئی،
ز ژرفنای خود،
برآوَرَد بساطِ نغز خرّمی.
سپس به کام درکِشد،
هر آنچه بربساط هِشته بُد.
به بادِ مرگ می دهد،
هر آنچه را که کِشته بُد.
هر آنچه را که کِشته بُد.
به سوی او ست،
بازگشت برگ ها و غنچه ها.
بازگشت برگ ها و غنچه ها.
به سوی او ست،
بازگشت چشم ها و دست ها.
بازگشت چشم ها و دست ها.
از او بُوَد،
سرشته ها، گسست ها.
به معبد شگرفِ او ست،
آخرین نشست ها.
آخرین نشست ها.
مشو، غمین
که این زمینِ نا امین،
چو رهزنی،
به جاده های زندگی،
کند کمین،
که تا تنی نهان کند،
به متن سرد خود.
کنون که بر زمین رَوی،
که این زمینِ نا امین،
چو رهزنی،
به جاده های زندگی،
کند کمین،
که تا تنی نهان کند،
به متن سرد خود.
کنون که بر زمین رَوی،
روان،
جوان کن
جوان کن
از فروغ زندگی.
کنون که بر زمین چَمی،
ـ دمی ـ
نمی ز اشک خود،
به خاک وی نثار کن.
به خاک وی نثار کن.
بر این زمینِ پیر،
ـ گورگاه و زادگاه خود ـ
گذار کن.
از او بخواه، همتی،
که تا بر آن رونده ای،
نپیچی از سبیل مردمی،
ـ گورگاه و زادگاه خود ـ
گذار کن.
از او بخواه، همتی،
که تا بر آن رونده ای،
نپیچی از سبیل مردمی،
دمی.
چو مرگ بی امان رسَد ز راه،
ـ چون درندگان ـ
چنان رَوی به گور خود،
که از بَرَش نرُویَد
ـ آه ـ
گیاه لعنتی ز تو،
به زیر پای زندگان.
گیاه لعنتی ز تو،
به زیر پای زندگان.
زمین ز گنج نغز خود،
تو را نثار داده است.
شکفتگی و خرمی،
به هر بهار داده است.
تو را نثار داده است.
شکفتگی و خرمی،
به هر بهار داده است.
ز موج نیلگونِ بحر،
صید کن، نصیبِ خود.
به چرخ لاجوردِ دهر،
پر بکِش به طیبِ خود.
پر بکِش به طیبِ خود.
ز جادوی گیاه ها،
به دست کن طبیب خود.
به دست کن طبیب خود.
نه گورگاه،
که کارگاه آدمی است، این زمین.
که کارگاه آدمی است، این زمین.
هم او برادر تو، مادر تو، یاور تو است،
سرای آشنای گرم مهرپرور تو است.
سرای آشنای گرم مهرپرور تو است.
بر این زمین، عبث مرو،
بیافرین.
بیافرین.
پایان
بیافرین.
بیافرین.
پایان
ویرایش از
تارنمای دایرة المعارف روشنگری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر