جهان و جهان بینی هوشنگ ابتهاج (52)

امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)

(اسفند 1306)

 تحلیل واره ای از

شین میم شین

·        شبي رسيد كه در آرزوي صبح اميد

·        هزار عمر دگر بايد انتظار كشيد

·        در آسمان (آستان؟) سحر ايستاده بود، گمان

·        سياه كرد مرا آسمان بي خورشيد

·        هزار سال ز من دور شد ستاره‌ي صبح

·        ببين كزين شب ظلمت جهان چه خواهد ديد

·        دريغ، جان فرورفتگان اين دريا

·        كه رفت در سر سوداي صيد مرواريد

·        نبود در صدفي آن گهر كه مي‌ جستيم

·        صفاي اشك تو باد، اي خراب گنج اميد

·        ندانم آن كه دل و دين ما به سودا داد

·        بهاي آن چه گرفت و به جاي آن چه خريد

·        سياهدستي آن ساقي منافق بين

·        كه زهر ريخت به جام كسان، به جاي نبيد

·        سزا ست گر برود رود خون ز سينه‌ ي دوست

·        كه برق دشنه ‌ي دشمن نديد و دست پليد

·        چه نقش باختي، اي روزگار رنگ آميز

·        كه اين سپيد، سيه گشت و آن سياه، سپيد

·        كجا ست آن كه دگر ره، صلاي عشق زند

·        كه جان ما ست گروگان آن نوا و نويد

·        بيا كه طبع جهان ناگزير اين عشق است

·        به جادويي نتوان كشت آتش جاويد

·        روان سایه كه آيينه دار خورشيد است

·        ببين كه از شب عمرش سپيده ‌اي ندميد

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری  

ادامه دارد.