سیری در شعری از مهدی اخوان ثالث (37)

قصه ی شهر سنگستان

از این اوستا

(1344)

ویرایش و تحلیل از

ربابه نون

·        دو تا کفتر

·        نشسته اند روی شاخه ی سدر کهنسالی

·        که روییده ـ غریب از همگنان ـ در دامن کوه قوی پیکر

·        دو دلجو مهربان، با هم

·        دو غمگین قصه گوی غصه های هر دوان (هر دوتا)،  با هم

·        خوشا دیگر، خوشا عهد دو جان همزبان، با هم

·        دو تنها، رهگذر کفتر

·        نوازش های این، آن را تسلی بخش

·        تسلی های آن، این را نوازشگر

·        خطاب ار هست:

·        «خواهر جان»

·        جوابش:

·        «جان خواهر جان»

·        بگو با مهربان خویش، درد و داستان خویش

·        نگفتی، جان خواهر، اینکه خوابیده است، اینجا کیست؟

·         ستان (بر پشت)  خفته است و با دستان فرو پوشانده، چشمان را

·        تو پنداری، نمی خواهد ببیند، روی ما را نیز کاو را دوست می داریم.

·        نگفتی، کیست، باری سرگذشتش چیست؟

·        پریشانی غریب و خسته، ره گم کرده را ماند

·        شبانی، گله اش را گرگ ها، خورده

·        و گرنه تاجری، کالاش را دریا، فرو برده

·        و شاید عاشقی سرگشته ی کوه و بیابان ها

·        سپرده با خیالی دل

·        نه ش، از آسودگی، آرامشی، حاصل

·        نه ش، از پیمودن دریا و کوه و دشت و دامن ها

·        اگر گم کرده راهی، بی سرانجام است

·        مرا به اش پند و پیغام است

·         در این آفاق، من گردیده ام، بسیار

·        نماندستم (نمانده است، مرا)، نپیموده به دستی هیچ سویی را

·        نمایم (نشانش می دهم)  تا کدامین راه، گیرد پیش:

·        از این سو، سوی خفتنگاه مهر و ماه، راهی نیست

·        بیابان های بی فریاد و کهساران خار و خشک و بی رحم است

·        وز آن سو، سوی رستنگاه ماه و مهر هم، کس را پناهی نیست

·        یکی دریای هول هایل (هراس انگیز)  است و خشم توفان ها

·        سه دیگر سوی تفته دوزخی پرتاب (سوزان)  

·        و ان دیگر بسیط زمهریر (سرمای شدید)  است و زمستان ها

·        رهایی را اگر راهی است

·        جز از راهی که روید زان گلی، خاری، گیاهی،  نیست.

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری