۱۳۹۴ اردیبهشت ۴, جمعه

کلنجار سنگ صبوری با سگ سخنگویی (۳)

محمد بهمن‌بیگی ( ۱۲۹۸ - ۱۳۸۹)
 نویسنده و از فعالان آموزش عشایری در ایران
مؤلف 
«بخارای من، ایل من»

 علت نامگذارى کتاب 
«بخاراى من,  ايل من» 
 
ویرایش از سگ سخنگو
 
 رودکى شعری دارد به نام  
«بوی جوی مولیان»

بوی جوی مولیان آید همی        
یاد یار مهربان آید همی

ریگ آموی و درُشتی‌ های او        
زیرپایم پرنیان آید همی

آب جیحون از نشاط روی دوست        
خنگ (اسب) ما را تا میان آید همی

ای بخارا، شاد باش و دیر زی        
میر زی (به سوی) تو شادمان آید همی

میر سرو است و بخارا بوستان        
سرو سوی بوستان آید همی

میر ماه است و بخارا آسمان        
ماه سوی آسمان آید همی

پایان

دلیل سرایش  ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ 
 این بوده ﮐﻪ ﻧﺼﺮ ﺑﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺨﺎﺭﺍ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯼ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ .
ﺩﺭ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﺍﺕ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ سبب ﺧﻮﺷﯽ
ﻫﻮﺍ ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﻧﻌﻤات، ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ را ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺍﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ.

ﺳﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﻭ ﺩﻭﺭﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺰﺩ ﺭﻭﺩﮐﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﯿﺮ ﺑﻪ ﺑﺨﺎﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ.

ﺭﻭﺩﮐﯽ 
ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻣﯿﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ 
ﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﻋﺸﺎﻕ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﮐﺮﺩ.
ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﯿﺖ «ﻣﯿﺮ ﺳﺮﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺨﺎﺭﺍ بوستان» ﺭﺳﯿﺪ، ﺍﻣﯿﺮ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﮐﻔﺶ ﻭ ﺟﺎﻣﻪ ﯼ ﺳﻔﺮ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺨﺎﺭﺍ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﻮﻗﻔﯽ ﻧﮑﺮﺩ (ﭼﻬﺎﺭﻣﻘﺎﻟﻪ ﯼ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻋﺮﻭﺿﯽ ﺹ ۴۹ - ۵۳ )

ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻋﺪﻩﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ 
ﺍﻣﯿﺮﻣﻌﺰﯼ، ﺳﻨﺎﯾﯽ، ﻣﻮﻟﻮﯼ، ﻭﺻﺎﻑ ﺍﻟﺤﻀﺮﻩ، ﺁﺫﺭ ﺑﯿﮕﺪﻟﯽ ﻭ غیره 
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﯿﺪﻩ ﯼ ﺭﻭﺩﮐﯽ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧ.
ﺣﺎﻓﻆ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﻏﺰلی ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺍﺷﺎﺭه ﮐﺮﺩﻩ است.
ﺗﻠﻔﻆ «ﻣﻮﻟﯿﺎﻥ » ( ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ) ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ
Mowlayan ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ


محمد بهمن بيگى 
وقتى تهران بود، از برادرش نامه ای دريافت می کند 
که محتوایش به توصیف ایل مربوط بوده است.
او هم بسان امير سامانى 
همه کار و بارش را رها می کند و 
به ایل خود
 یعنی به بخارای خود 
برمی گردد.
به همین دلیل به کتابش نیز عنوان 
«بخارای من، ایل من»
 می دهد.

پایان

۱ نظر:

  1. درود بشاعران اثر گذار وروانشناس که معصلات را چنین ادیبانه حل میکنند ودرود بر شما تحلیل گران با ارزش

    پاسخحذف