فرازی از
«ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﮑﺎﺭ ﺍﯾﻠﺨﺎﻧﯽ ﻭ ﺷﯿﺮﺯﺍﺩ»
محمد بهمن بیگی
ویرایش از سگ سخنگو
محمد بهمن بیگی
ویرایش از سگ سخنگو
ﺷﮑﺎﺭ ﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺮﻗﭽﯽ ﻫﺎ
ﻗﻮﭺ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺩﺭ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ،
ﻗﻮﭼﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻗﻮچ ها بالاﺗﺮ ﺑﻮﺩ.
ﺳﯿﻨﻪ ای ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ، ﺳﺮﺥ ﻭ ﭘﺮﻣﻮ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺩﻭ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻭ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺑﺮﻑ ﺑﻮﺩ.
ﺧﻄﯽ ﺳﯿﺎﻩ، ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺷﺒﺢ، ﺩﻭﺷﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﯾﻨﺶ ﻣﯽ ﭘﯿﻮﺳﺖ.
ﺩﺭﺷﺘﯽ ﭘﯿﮑﺮ ﻭ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﺧﺶ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﺎﺕ ﺯﺍﮔﺮﺱ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺖ.
ﻣﯿﺮﺷﮑﺎﺭ
ﺳﯿﻨﻪ ای ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ، ﺳﺮﺥ ﻭ ﭘﺮﻣﻮ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺩﻭ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻭ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺑﺮﻑ ﺑﻮﺩ.
ﺧﻄﯽ ﺳﯿﺎﻩ، ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺷﺒﺢ، ﺩﻭﺷﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮﯾﻨﺶ ﻣﯽ ﭘﯿﻮﺳﺖ.
ﺩﺭﺷﺘﯽ ﭘﯿﮑﺮ ﻭ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﺧﺶ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﺎﺕ ﺯﺍﮔﺮﺱ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺖ.
ﻣﯿﺮﺷﮑﺎﺭ
ﺑﺮ آن ﺑﻮﺩ ﮐﻪ
ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﻡ ﻻﺭﺳﺘﺎﻥ،
شرایط مناسب برای ﺯﺍﯾﺶ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ نیست
بلکه ﻓﻘﻂ
ﺑﺮﻓﺎﺏ ﻗﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭ ﺩﻧﺎ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﮔﯿﺎﻩ ﻣﻌﻄﺮﺵ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍند، ﻗﻮﭼﯽ به اﯾﻦ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﭙﺮﻭﺭﺩ.
ﻣﯿﺮﺷﮑﺎﺭ ﺻﺎﺣب ﻧﻈﺮ ﺍﯾﻠﺨﺎﻧﯽ
ﻣﯿﺮﺷﮑﺎﺭ ﺻﺎﺣب ﻧﻈﺮ ﺍﯾﻠﺨﺎﻧﯽ
ﺑﺮ آن ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﻮﭺ،
ﻗﻮﭼﯽ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻫﺎﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ،
ﺑﻪ میشی ﮔﺮﻣﺴﯿﺮﯼ دل باخته
ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪگار شده ﺍﺳﺖ.
پایان
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر