ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ

محمد زهری
ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ
«مشت در جیب»
(لندن ـ ۱۹۷۰ ـ ۱۹۷۱)

ﻋﺼﺮ،
ﭘﻨﺠﺮﻩ،
ﻗﺎﺏ ﻏﺮﻭﺏ ﺳﺮﺥ
ﻣﻦ،
ﮔﺮﻓﺘﻪ،
ﺗﻨﮕﺪﻝ،
ﻏﻤﻨﺎﮎ،
ﺩﺭ ﮔﻠﻮ، ﺑﻐﻀﯽ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ.

ﻧﺮﻡ ﻣﯽ ﺗﺮﺍﻭﺩ
- ﭼﮑﻪ، ﭼﮑﻪ -
ﺩﺭ ﺑﻄﻮﻥ (بطن های) ﻻﻧﻪ ﯼ ﮔﻮﺷﻢ
ﻫﺎﯼ ﻭ ﻫﻮﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ
ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺝ
ﺻﺪﺍﯼ ﮐﻮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎ ﺩﺭ
ﻭ ﻃﻨﯿﻦ ﺗﻠﺦ ﺳﻮﺯﻥ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﯼ ﮐﻬﻨﻪ.

ﺑﻮﯼ ﻧﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﺑﻨﻔﺸﻪ، ﺑﯿﺪ ﻣﺸﮏ ﻭ ﮔﻠﭙﺮ ﻭ ﺍﺳﻔﻨﺪ
ﺑﻮﯼ ﺯﻥ،
ﺑﻮﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪ.

ﻣﯽ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﺮﺷﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ.

ﺷﻬﺮ، ﺷﻬﺮ ﻣﻐﺮﺏ ﺍﺳﺖ
ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﻗﺎﻣﺖ ﻧﻤﺎﯼ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺑﺮﺝ ﭼﻠﯿﭙﺎ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺷﺐ
ﻭ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺯﺑﺎﻥ،
ﺑﯽ ﮔﻮﺵ.

ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﻡ؟
ﮐﺠﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ، ﻧﺎﮔﺎﻩ؟

ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﺪﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻨﮏ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮﯼ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ
ﺯﯾﺮﺍ
ﻣﺮﻫﻢ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩﻩ
- ﭘﺸﯿﻤﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ -
ﺩﺭ ﻗﻮﻃﯽ
ﻫﯿﭻ ﻋﻄﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ.

پایان
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری