محمد زهری
آن را که می شناسم
(شهسوار ـ فروردین ۱۳۳۴)
روی دنیــای بــی نشـانـه و کـــور
ای بسـا بـوم و بر، که بنشسته است
ناشناسم بـه هــر دیــار کــه هست
دست غربت، دو چشم من بسته است
«لیک یک شهر، آشنای من است.»
در تــن شهــر، کــوچه پس کــوچه
چـــون رگ پیکــری نمــودارنـــد
مــن چـــو بیگــانـه، راه نشنـاس ام (راه نشناس به مثابه ضد راهشناس)
بگــذشتـم هـــزار بـــــار، ار چنـــد
«لیک یک کوچه، آشنای من است.»
انــدر ایـن کـوچه، خـانه هــا بسیـار
پـــای افشــرده بــر دهــان زمیــن
مــن در ایـن خـانه هـا چـه می دانم
کیست، شب ســر نهــاده بـر بـالین؟
«لیک یک خانه، آشنای من است.»
ای بسـا بـوم و بر، که بنشسته است
ناشناسم بـه هــر دیــار کــه هست
دست غربت، دو چشم من بسته است
«لیک یک شهر، آشنای من است.»
در تــن شهــر، کــوچه پس کــوچه
چـــون رگ پیکــری نمــودارنـــد
مــن چـــو بیگــانـه، راه نشنـاس ام (راه نشناس به مثابه ضد راهشناس)
بگــذشتـم هـــزار بـــــار، ار چنـــد
«لیک یک کوچه، آشنای من است.»
انــدر ایـن کـوچه، خـانه هــا بسیـار
پـــای افشــرده بــر دهــان زمیــن
مــن در ایـن خـانه هـا چـه می دانم
کیست، شب ســر نهــاده بـر بـالین؟
«لیک یک خانه، آشنای من است.»
چنـــــد چهـــره، ره نگـــه بنــدنـد
زیـــر طــــاق بلنـــد ایــن خــانـه
چهـره هــایی کــه از نشـان با مـن
هست در یــــاد دیـــــده، بیگـــانه
«لیک یک چهره، آشنای من است.»
بــا کـه گـویـم کـــه درد دلســوزم
هست بـــا درد هـر که گـویی، دور
آنکه مـن مـی شناسمش، دیری است
روی دنیـــای بـــی نشــانـهٔ کــور
«هست بیگانه، با من و عشقم.»
زیـــر طــــاق بلنـــد ایــن خــانـه
چهـره هــایی کــه از نشـان با مـن
هست در یــــاد دیـــــده، بیگـــانه
«لیک یک چهره، آشنای من است.»
بــا کـه گـویـم کـــه درد دلســوزم
هست بـــا درد هـر که گـویی، دور
آنکه مـن مـی شناسمش، دیری است
روی دنیـــای بـــی نشــانـهٔ کــور
«هست بیگانه، با من و عشقم.»
پایان
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری
ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر