و پيامى در راه

سهراب سپهرى

·        روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد.

·        در رگ ها، نور خواهم ریخت

·        و صدا خواهم در داد:

·        «ای سبدهاتان پرِ خواب،

·        سیب آوردم، سیب

·        سیب سرخ خورشید.»

·        خواهم آمد، گل یاسی به گدا خواهم داد.

·        زن زیبای جذامی را گوشواره ای دیگر خواهم بخشید.

·        کور را خواهم گفت:

·        «چه تماشا دارد باغ! »

·        دوره گردی خواهم شد،

·        کوچه ها را خواهم گشت.

·         جار خواهم زد:

·        «آی شبنم، شبنم، شبنم.»

·        رهگذاری خواهد گفت:

·        «راستی را ، شب تاریکی است»،   

·        کهکشانی خواهم دادش .

·        «روی پل دخترکی بی پا ست»،

·        دب آکبر را بر گردن او خواهم آویخت.

·        هر چه دشنام، از لب ها خواهم بر چید.

·        هر چه دیوار، از جا خواهم برکند.

·        رهزنان را خواهم گفت:

·        «کاروانی آمد بارش لبخند»

·        ابر را  پاره خواهم کرد

·        و گره خواهم زد،

·        چشمان را با خورشید،

·        دل ها را با عشق،

·        سایه ها را با آب،

·        شاخه ها را با باد.

·        و بهم خواهم پیوست،

·        خواب کودک را با زمزمه ی زنجره ها.

·        بادبادک ها به هوا خواهم برد.

·        گلدان ها، آب خواهم داد.

·        خواهم آمد،

·        پیش اسبان، گاوان، علف سبز نوازش خواهم ریخت.

·        مادیانی تشنه، سطل شبنم را خواهد آورد.

·        خر فرتوتی در راه، من مگس هایش را خواهم زد.

·        خواهم آمد سر هر دیواری، میخکی خواهم کاشت.

·        پای هر پنجره ای، شعری خواهم خواند.

·        هر کلاغی را، کاجی خواهم داد.

·        مار را خواهم گفت:

·        «چه شکوهی دارد غوک!»

·        آشتی خواهم داد.

·        آشنا خواهم کرد.

·        راه خواهم رفت.

·        نور خواهم خورد.

·        دوست خواهم داشت.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری