ساشا و الیزابت (1)

گوردون پاوزن وانگ

(ژوئن 2010) 

برگردان میم حجری

پیشکش به یاد محمد رضا قویدل

·        ساشا بی تربیت ترین بچه محله بود.

·        ساشا به مردم بد و بیراه می گفت، به جای رفتن به مدرسه ول می گشت، با بچه های دیگر دعوا می کرد، گل های باغچه ها را می کند و از میوه فروش محل میوه می دزدید.

·        علاوه بر اینها همه، آب دماغش همیشه جاری بود.

·        «بچه خیلی بی تربیتی است!»، میوه فروش محل می گفت، دیگران هم بدون استثناء، نظر او را تأیید می کردند.

·        حتی پدر و مادر خود ساشا همین نظر را داشتند.

·        چون کسی دوستش نمی داشت، کسی حاضر نمی شد دوست او باشد.

·        و چون دوستی نداشت، چاره ای جز ولگردی نداشت.

·        در نتیجه روز به روز تحمل ناپذیرتر می شد.

·        «تقصیر خودش است که کسی حاضر به دوستی با او نمی شود و تنها می ماند»، اهل محل می گفتند.

·        «از بسکه بچه بد اخلاقی است!»

·        «این تقصیر دیگران است که من به این روز افتاده ام»، ساشا با خود می گفت.

·        «هیچکس حاضر به دوستی و بازی با من نیست!»

·        در همان محل غیر از ساشا یکی دیگر هم زندگی می کرد که تنها و بی کس بود.

·        اسم او الیزابت بود.

·        الیزابت پیر پس از تصادف با ماشین، دیگر قادر به راه رفتن نبود.

·        از تصادف سال ها می گذشت.

·        دیری بود که الیزابت روی صندلی چرخداری می نشست و از طریق بافتنی بافتن روزگار می گذراند.

·        او برای اقوام و اهل محل بافتنی می بافت.

·        اما با گذشت زمان، قوه بینائی چشمانش را هم از دست داده بود و نمی توانست ببیند و چون نابینا شده بود، دیگر نمی توانست بافتنی ببافد.

·        هر روز صبح، خواهر و یا شوهر خواهرش، پس از صرف صبحانه، صندلی چرخدارش را هل می دادند و به باغچه در حیاط پشتی خانه می بردند.

·        البته اگر برف و باران نمی بارید.

·        ضمنا پاکتی آب نبات به دستش می دادند.

·        وقت ناهار هم دوباره او را به خانه می بردند.

·        بعد از ظهرها را هم الیزابت در همان باغچه حیاط پشتی خانه می گذراند.

·        با او هم کسی معاشرت نمی کرد و تنها و بی کس و یار بود.

·        «برای چی زنده ام، کاش می مردم!»، الیزابت اغلب با خود می گفت.

·        «کسی که کاری از دستش برنمی آید، برای چی باید زنده باشد؟»

·        روزی از روزها، هنگام ظهر که همه بچه ها در مدرسه بودند، ساشا مثل همیشه ول می گشت و هوس کرده بود، ببیند که در پشت دیوار نیمه خراب چه خبر است.

·        از دیوار بالا رفته بود.

·        پشت این دیوار باغچه حیاط پشتی خانه قرار داشت.

·        اگرچه قوه بینائی الیزابت بشدت کاهش یافته بود، اما قوه شنوائی اش دو چندان شده بود.

·        الیزابت متوجه شد که یکی بالای دیوار نشسته و آب بینی اش را مرتب بالا می کشد.

·        «کسی آن بالا ست؟»، الیزابت پرسید.

·        «نه، جغد ابله، کسی اینجا نیست»، ساشا در پاسخ پرسشش گفت.

·        الیزابت از احساس حضور غیرمنتظره ی کسی در آنجا، چنان شاد شده بود، که پاسخ بی شرمانه ساشا را نشنیده گرفت.

·        صدای کودکانه ای به او پاسخ داده بود، کودکی به او نزدیک شده بود و الیزابت شیفته کودکان بود.

·        «چه خوب که تو به دیدن من آمده ای!»، الیزابت با لحن مهرباری گفته بود.

·        ساشا دستپاچه شده بود.

·        چون چنین برخوردی را از کسی انتظار نداشت.

·        کسی را «جغد ابله» بنامی و او از شنیدن توهین تو به جای خشمگین گشتن، به وجد آید!

·        هرگز ساشا ندیده بود که کسی از دیدنش به وجد آید.

·        ساشا فکر کرده بود که پشت دیوار  حیاط کلیسا ست.

·        سنگ اندازش را که برای پرتاب سنگریزه به پیر زن از جیب شلوارش بیرون آورده بود، دوباره در جیب گذاشت.

·        چگونه می توانی به سوی کسی سنگریزه اندازی که از دینت به وجد می آید؟

·        «اسم من الیزابت است»، پیر زن که در صندلی چرخدار نشسته بود، گفت.

·        «اسم تو چیه؟»

·        ساشا شرمزده اسمش را گفت.

·        «ساشا نمی دانی که از معاشرت با تو چقدر خوشحال می شوم.

·        آب نبات دوست داری؟»

·        ساشا البته که از آب نبات خوشش می آمد.

·        از این رو فوری خود را به صندلی چرخدار الیزابت رسانده بود.

·        «مرا باید ببخشی، اگر موقع صحبت کردن به جای دیگری نگاه می کنم»، الیزابت گفته بود.

·        «من دیگر نمی توانم ببینم.»

·        ساشا فکر کرده بود که الیزابت کلک می زند.

·        با سوء ظن زبانش را بیرون آورده بود.

·        اما الیزابت واکنشی نشان نداده بود.

·        ساشا کلافه شده بود.

·        «اصلا و ابدا نمی بینی؟»، ساشا پرسیده بود.

·        «اصلا و ابدا نمی بینم»، الیزابت جواب داده بود.

·        «اما درعوض، قوه شنوائی، لامسه و بویائی ام بهتر از بقیه آدم ها ست.

·        دستت را به من بده!

·        از دستت می توانم سن و سال تو را حدس زنم.»

·        ساشا دست نشسته و کثیفش را به دست پیر زن داد.

·        الیزابت دست ساشا را در دستان پر چین و چروکش گرفت و لحظه ای به فکر فرو رفت.

·        «هشت سال داری!»، الیزابت گفت.

·        «درست است!»، ساشا حیرت زده گفت.

·        «چنین کاری از دست من برنمی آمد.»

·        «تو اما در نابینائی تمرین نکرده ای!»، الیزابت گفت.

·        «تو به اندازه من دستان بچه ها را در دست نگرفته ای.

·        من هفت سال تمام در بیمارستان کودکان کار کرده ام.

·        علاوه بر آن، خودم هم چهارتا بچه بزرگ کرده ام.»

·        «آنها در خانه پشتی سکونت دارند؟»، ساشا پرسید و با چانه اش به خانه اشاره کرد.

·        «آخ، نه!»، الیزابت به آهی گفت.

·        «دخترم در نه سالگی سرخک گرفت و مرد.

·        پسرانم هم در جنگ کشته شدند.»

·        ساشا لحظه ای اندیشناک پیر زن را نگاه کرد، بعد پرسید:

·        «چرا تو در این چرخ نشسته ای؟»

·         «پشتم، ستون فقراتم صدمه دیده »، الیزابت گفت.

·        «ترمز هم دارد؟»، ساشا کنجکاوانه پرسید.

·        «آره»، الیزابت گفت و ترمز را لمس کرد.

·        «من اما همیشه همین جا در باغچه می نشینم.»

·        «اگر بخواهی هل می دهم و در باغچه دوری می زنیم»، ساشا با بی اطمینانی گفت.

·        «چه بهتر از این که اندکی به گل های سرخ نزدیک شویم!»، الیزابت به آهی گفت.

·        «آه چه عطری دارند، گل های سرخ!»

·        ساشا ترمز را آزاد ساخت و صندلی چرخدار الیزابت را در باغچه هل داد.

·        ضمنا صدای ویراژ ماشین را در آورد.

·        مهارت خاصی در این کار داشت.

·        آنسان که انگار موتور ماشین واقعی در کار بود.

·        اما هنوز به بوته های گل سرخ نرسیده بودند که پنجره ای گشوده شد و صدای خشمگینی به گوش رسید:

·        «الیزابت برای چه توله سگ را به باغچه راه داده ای؟»

·        «اینکه کار بدی نمی کند»، الیزابت گفت.

·        «او به خواست و خواهش خود من مرا به پای بوته های گل سرخ می برد.»

·        «حتما باید بی تربیت ترین بچه محل را به باغچه خانه راه دهی؟»

·        «تو اشتباه می کنی»، الیزابت به آرامی گفت.

·        «ساپا نه توله سگ است و نه بی تربیت!»

·        «تو از کجا می توانی بدانی»، کسی که در پنجره بود، با صدای گرفته گفت.

·        بعد پنجره را بست.

·        همین وبس.

·        ساشا صندلی چرخدار را هل داد و الیزابت را با پای بوته های گل سرخ رساند.

·         «خیلی عالی است!»، الیزابت گفت.

·        «چه عطری!

·        بو کن!»

·        ساشا به بو کردن گل ها پرداخت.

·        حق با الیزابت بود.

·        گل های سرخ بوی خیلی خوشایندی داشتند.

·        «من از دیرباز دلم می خواست که پای بوته های گل سرخ بیایم»، الیزابت با خوشحالی و خوشبختی تمام بر زبان راند.

·        «اما کسی برای من وقت نداشت.

·        قصه بلبل و گل سرخ را شنیده ای؟»

·        ساشا آن را نشنیده بود و از الیزابت خواست که برایش نقل کند.

ادامه دارد.