رگبار بود که ...

شعری از محمد خلیلی

(بیست و نهم آذر هفتاد و چهار)  

به یاد صادق هدایت

      

·         نه ریسه‌ های داوودی را

·        شمردیم

·        نه جسد‌ها را

·        رگبارِ چشم ‌ ها را ماندیم

·         تنها

*****

·        گذاشتیم

·         ردیف‌ها پُر شوند

·        و راه بگیرند

·        تا آن طرفِ دیوار

*****

·        گذاشتیم

·        تا برگ‌ ها بریزند

·        و بسوزند

·        تا آخرین درخت

*****

·        زاغ‌ ها که آمدند

·        فاصله ‌ها بیشتر شد

·        تا اولین ردیف

·        بعد،

·        چشم ‌های سرخ بود و

·        زرد و

·        سیاه

·        و ریگ صدای ممتد

·        که هی می ‌خواند و

·        می خواند ...

*****

·        کسی با تمام هستی ‌اش فریاد زد:  

·        «چرا؟»  

·        ـ صدایش کمی می ‌لرزید  ـ

·        با منقار،

·        چشم ‌هایش را دزدیدند

·        زاغ‌ ها

·        و صف بستند

·        در ردیف کاج ‌ها

*****

·        کسانی گفتند:

·        «برویم !»

·        و رفتند

·        ما مانده بودیم که

·        صدایی آمد:

·        «حالا دیگر سپیدارها هستند

·        که می‌سوزند،

·        کسی که به یاد سبزها نیست؟»

*****

·        بعد، آمدیم و فاصله ‌ها پُر شد.

 

·        با اینهمه

·        زاغ‌ ها ایستاده بودند

·        و ما هنوز نه جسد ها را به خاک سپرده بودیم

·        نه داوودی‌ ها را ...

·        تنها،

·        رگبار بود که

·        می‌کوبید...

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری