در شب پایان نیافته ی سعدی

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)

آوا

(1336)

·        چه سپید کوهساری، چه سیاه ماهتابی

·         نرسد به گوش من جز زاری و شیون عقابی

·        همه دره های وحشت به کمین من نشسته

·        نه مقدرم درنگی، نه میسرم شتابی

·        به امید همزبانی ـ به سکوت ـ نعره کردم

·        بنیامدم طنینی که گمان برم جوابی

·        همه لاله های این کوه ز داغ دل فسردند

·        چو نکرد صخره رحمی، چو نداد چشمه آبی

·        بنشین دل هوایی، که بر آسمان این شب

·        ندمید اختری، کاو نشکست چون شهابی

·         به سپهر دیدگاهم، به کرانه ی نگاهم

·         نه، بود ـ به شب ـ شکافی و نه از سحر، سرابی

·        تن من گداخت در تب، عطشی شکافتم، لب

·        سر آن ندارد امشب، که برآید آفتابی

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان