۱۳۹۲ دی ۹, دوشنبه

سیری در شعری از لقمان تدین نژاد (2)

لقمان تدین نژاد
صبح بخیر زاگروس!
(آتلانتا، ۱۲ نوامبر ۲۰۱۳) 
سرچشمه:
اخبار روز
http://www.akhbar-rooz.com

 (آبتین، همسر فرانک و پدر فریدون)  

·         یارِ دیرین،
·        چنانکه می نگری
·        از عمقِ اِنزوایِ تلخِ خود،
·        این فصل از آن زمستان هایی نیست
·        که بازو در بازوی یاران
·        به گردِ شعله ها به رقص در آیی
·        و پِژواکِ «آری، آری، زندگی زیبا ستِ» تو
·        در دلِ شب بر دامنه های برفی بلغزد
·        و آنسوتر از گوسفند سرا
·        در گوشِ آبتین بنشیند و فریدون
·        در کُنجِ‌ کلبه‌ ی دهقانیِ خُردِ خود در انتظار
·        و بی آنکه بدانی
·        پوزخند اندازد بر لب های دیوی اساطیری،
·        قرن ها در چارمیخ
·        پایِ صخره های تختِ فریدون،
·        در این اندیشه که آهنگری رهایش سازد
·        تا بر سریر خون، نزولِ اِجلال فرماید
·        سوار بر شانه های پیشه وران،
·        بازرگانان،
·        اوقیانوسی از خوشباوران،
·        همه تکبیر زن، لبیک گو
·        شانه به شانه‌ ی پیشاهنگانی،
·        با فانوس های دود گرفته‌ ی کمسو
·        زود باشد تا که در هم ریزد
·        دیوارِ بنای خیالیِ تو و یارانت را
·        و به جهنمی تجلیل یافته تبدیل کند

·        در این زمستان،
·        قرار چنین است که زانو زنی
·        رو به آتشگاهِ خُردِ کُنجِ ِ انزوایِ خود
·        در اتاقِ تنگِ دوده گرفته،
·        به شعله هایِ لرزان، خیره ور گردی
·        تأمل کنی بر رقصِ مرگِ زودرسِ اخگرانِ آن
·        و سر تکان دهی غمگنانه
·        که جهان را امروز،
·        صدای دِکلمه‌ ی کودکانه‌ ی شاعره ‌ای پر کرده است
·        در محضرِ حقیرانه‌ ی یک هالو،
·        سرودهایِ لوسِ میهنی،
·        و معرکه ‌گیری های سالخوردِ کهنه کاری
·        که با عبای عاریتی در کوچه و بازار می گردد
·        و پس از اینهمه سال
·        همچنان ـ به تظاهر ـ تزویر می کند
·        و «از شب هنوز مانده دو دانگی»
·        چاووشی سر می دهد برای یک فجرِ موهوم
·        برای چند تن بی امید،
·        چند تن خوش باور،
·        چند تن درمانده.

پایان
(به یاد اعدام شدگان کُرد از بهار ۱۳۵۸ تا شیرکو معارفی در آبان ۱۳۹۲، تا ...
 با عباراتِ مشخص و فضاهای خاصِ شعرهایی از کسرایی، شاملو، و نیما)  

مسعود بهبودی
·        خیلی زیبا ست.
·        عطر عواطف و اندیشه های سیاوش کسرائی از این شعر تأمل انگیز و ژرف به مشام جان آدمی می رسد.
·        ظاهرا زاگرس با شخصیت خود شاعر انطباق می یابد، یکی می شود و این تصور به خواننده دست می دهد که شاعر را سخن با خویشتن خویش است، ضمن گذراندن رئالیستی رئالیته حزن انگیز از پرده سینمای ذهن خویش.
·         
·        همسایگی واژه های تظاهر و تزویر (و نه فقط این)  زیبائی فرمال خاصی به شعر می بخشد و دلنشین ترش می سازد.
·        بند واپسین شعر خیلی قوی و ضمنا فوق العاده تفکر انگیز است:

« و پس از اینهمه سال
همچنان ـ به تظاهر ـ تزویر می کند
و «از شب هنوز مانده دو دانگی»
چاووشی سر می دهد برای یک فجرِ موهوم
برای چند تن بی امید،
چند تن خوش باور،
چند تن درمانده.»

·        عمر شاعر دراز باد تا نومیدی، خوشباوری و درماندگی خلایق در تنور سوزان شعرش تبخیر و محو و نابود شود.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر