هماندیشی با مریم درکی (1)

سرچشمه:
صفحه فیس بوک
مریم درکی

اگر تو انرژی خود را برای کشف حسن و عیب دیگران هدر دهی، روح خود را فراموش خواهی کرد و به سبب اتلاف انرژی برای داوری راجع به دیگری، خسته و منکوب خواهی گشت!
علامه دهر

• خوب علامه دهر، فرض کنیم که چنین باشد و انرژی ما در جهت دگرشناسی هدر رود.

• مگر می توان بدون شناخت دیگران، بدون شناخت طبیعت و جامعه و جهان، به خودشناسی رسید؟

• ساده ترین عمل منطقی برای شروع شناخت خود و یا هر چیز بزرگ و کوچک دیگر، عمل مقایسه است.

• بدون صرف انرژی برای شناخت دیگر چیزها و کس ها، بنی بشر چگونه می تواند بهانه ای حتی برای مقایسه خود با دیگر چیزها و یا برای مقایسه چیزهای دیگر با یکدیگر بدست آورد؟

• با انرژی کذائی صرفه جوئی شده، چه خاکی باید بنی بشر بر سر خود ریزد؟

با فرو رفتن ابلهانه در خویش
که نمی توان به شناخت روح خویش و خویشتن خویش نایل آمد!

2
مجید

• این هم از زمره‌ حرف هایی بود که اگر بخواهیم بی‌رحمانه قضاوت کنیم، از روی تنبلی زده شده:
• آخر منظور اینجا چیست‌؟
• وقتت را همیشه صرف بقیه نکن و بعضی‌ موقع ها هم برای خودت و آرزو‌هایی‌ که داری وقت بگذار!
• از دست بقیه ناراحت نشو و هزاران حدس و گمان دیگر.

• رابطه قلب و قلم که از مغز می ‌گذرد، واقعا چیست؟

• قلب (احساس) ارگان کنترل و تنظیم است یا مغز؟

3
میم

• خیلی ممنون از هماندیشی

• این یکی از نمونه های بیشمار شیوه تفکر متافیزیکی (ضد دیالک تیکی) رایج است:
• پیوند دیالک تیکی چیزها را پاره می کنند و قطبی از دو قطب (گاهی این قطب و گه آن قطب) را مطلق و همه کاره می کنند:

الف

• در این اندرز دیالک تیک فرد و جامعه را تخریب می کنند:
• قطب فرد را مطلق و همه کاره می کنند و قطب جامعه را دور می اندازند.
• بهانه این است که اگر به جامعه (دیگران) بپردازی، انرژی ات هدر می رود و انرژی لازم برای درک روح خودت باقی نمی ماند و نتیجتا خسته و منکوب و مغلوب می شوی.
• این اندرز را از صفحه فیس بوک دوست مان از انگلیسی ترجمه کرده ایم.

ب

• ادبیات قرون وسطی از این تخریب دیالک تیک فرد و جامعه در لفافه های مختلف لبپر می زند:

حافظ
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران، بر تو نخواهند نوشت

• حافظ در این بیت، پوزه بند بر پوزه منتقد اجتماعی می بندد و او را به دلیل انتقاد اجتماعی (هدر دادن انرژی خود برای کشف حسن و عیب دیگر اعضای جامعه) زاهد قلمداد می کند که در قاموس حافظ، بدترین فحش ها ست.
• حافظ برای اثبات نظر مطلقا ضد اجتماعی خود دست به استدلال هم می زند:
• «چون گناه دیگران را بر تو نخواهند نوشت، پس خاموش باش و لب از انتقاد اجتماعی ببند!»

حافظ
من اگر نیکم و گر بد، تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

• این هم دلیل دیگر حافظ است:
• حسن و عیب دیگر اعضای جامعه به تو ربطی ندارد.
• چون نتیجه نهائی حسن و عیب را هر کس خودش درو خواهد کرد.

• این همان ایده اندرزگوی انگلیسی ما ست:
• فقط به خودت بپرداز و بی خیال دیگران، بی خیال جامعه و همبود.

• نظر حافظ مطلقا غیرعلمی و ارتجاعی است.
• تأثیر مثبت و منفی حاصله از کردوکار اعضای جامعه فقط متوجه خود فرد نمی شود.
• بلکه کلیت جامعه و همبود را تحت تأثیر مثبت و یا مخرب خود قرار می دهد.

حافظ
به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می ‌باش
که نیستی است سرانجام هر کمال که هست

• بی خیال همه چیز باش و خوش باش!

• چرا؟

• چون سرانجام هر توسعه و تکاملی نیستی است.

• حافظ هم بسان اندرزگوی انگلیسی ما دعوت به اگوئیسم و خوشباشی می کند.

• دلیل حافظ هیچ پایه و اساس واقعی و تجربی ندارد:
• پایان هر کمالی چرا باید نیستی باشد.

• روندهای طبیعی و اجتماعی دیالک تیکی از پیوست و گست است.

• حتی اگر کسی روزی روزگاری بمیرد، دستاوردهای مادی و معنوی او که به گور سپرده نمی شوند.

• سرانجام هیچ چیز در هستی طبیعی و اجتماعی نیستی نیست.

• واقعیت عینی در همه فرم های ان لایزال است

• یاوه های شعرای کلاسیک و معاصر باید همه از دم نقد شوند.
• وگرنه به تخریب مهیب خانه خرد مردم منجر خواهند شد.

ت
در رابطه با دیالک تیک مغز و قلب

1

• قلب غیر از پمپاژ خون و غیره فونکسیون جدی دیگری ندارد.

• فرمانده تن (ارگان تفکر و احساس و ادراک و غیره) مغز است.

• به هنگام غلیان هیجانات و احساسات و عواطف و غرایز و غیره تپش قلب تشدید می شود و عوام می پندارند که قلب مخزن احساس و عشق و این چیزها ست.

2

• سعدی فکر می کرد، مخزن معرفت (شناخت) شکم است.

سعدی
اندرون از طعام خالی دار
تا در او نور معرفت بینی

• با پر شدن معده از غذا، بزعم سعدی، جا برای معرفت نمی ماند.

• با اندکی دقت، در می یابیم که سعدی معرفت را چیزی مادی از جنس قورمه سبزی و کله پاچه تصور می کند.

3

• سعدی بنا بر تجربه شخصی به این ایده رسیده بود:
• پس از اطعام غذا، مغز تمام توجه خود را معطوف هضم غذا می کند و کردوکار ارگان های دیگر را تقریبا تعطیل می کند.
• حتی کار خود را، یعنی تفکر را کنار می گذارد.
• فرد نمی تواند باندیشد و مثلا بنویسد و شعر بسراید و یا مطلبی را بدقت بخواند.
• و لذا مجبور به استراحت می شود تا مغز با خیال راحت تولید و ترشح اسیدها و بازها و آنزیم ها و غیره را سازمان دهد و غذا را هضم و جذب کند.

سعدی فکر می کند که چون معده اش پر است،
جا برای معرفت و شناخت و شعور نمانده و او نمی تواند شعر بسراید.

پایان