اشعاری از دکتر ماندانا زندیان (1)

دکتر ماندانا زندیان (1351)

دکتر ماندانا زندیان، شاعر و نویسنده، زاده‌ی 7 فروردین 1351 در شهر اصفهان و دانش‌آموخته‌ی رشته‌ی پزشکی در ایران اند.
آثار:
نگاه آبی
هزارتوی سکوت
در قلب من درختی‌ است
طلوع از مغرب (جمع‌آوری و تنظیم ترانه‌ های زویا زاکاریان)
سرچشمه:
http://www.facebook.com/notes/sepideh-jodeyri

به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل
اگر مراد نیابم، به قدر وسع بکوشم!
سعدی

• وقتی زیر آوار انقلاب و جنگ و تبعید
• به انتهای خودت می ‌رسی

• و هر چه آب،
• از سرِ بال‌های سنگی‌ات می‌گذرد،

• دست‌ هایت را برمی ‌داری
• و زبان مادری ‌ات را

• و گیسوانت را
• (که جرم شان تماشای آفتاب بود)

• و کودکی‌ ات را
• (که آسمان همه‌ی خاطره‌ هایش
• وصله می‌خواست)

• همه را برمی ‌داری
• و می ‌روی.

• کابوس جوانی‌ات در خواب راه می ‌رود
• و از لبه‌ های سکوتت
• سقوط می‌کند.

• خرداد می‌ میرد
• و سینه‌ ی تابستان
• هجده بار تیرباران می‌ شود.

• سایه‌ ی میان‌سالی ‌ات
• در گوشه و کنار ماهور نوستالژی
• کش می‌آید

• و بی گذرنامه
• از مرز خبرهای روز
• رد می‌شود:

• - روزنامه‌ها
• به دیوار اوین سنجاق می‌شوند.

• جنین‌های سقط شده
• در پارک ملت علف می کِشند.

• کودکان عراقی
• در اصطکاک نفت و دموکراسی
• منفجر می‌شوند.

• زنان افغان
• متمدن و بی‌حجاب کتک می‌خورند،

• و اسرائیل و فلسطین
• برای خودسوزیِ «آتش بس»
• کف می‌زنند!

• تو پیر می‌شوی
• و یاد می‌گیری

• مثل قاصدک
• در هوای غربت پرسه زنی

• دلتنگی‌هایت را دَم کنی
• و با یک لبخند پلاسیده

• در تیتر اول روزنامه‌های صبح
• مات شوی . . .

• و همین . . .
• نه !
• نه، این سرانجام تو نیست.

• راهی به این درازی آمده‌ای
• که بگویی دیوار نمی‌خواهی
• و کوتاه هم نمی‌آیی.

• آسمان، اقیانوس آرام را
• پشت قدم‌هایت پاشیده است

• و چمدانت
• هنوز بوی دماوند می‌دهد.

• تو باز می‌گردی
• و خاطرات خانه را صیقل می‌دهی.

• تو باز می‌گردی
• و تیتر درشت روزنامه‌های صبح می‌شوی.

• تو باز می‌گردی
• ـ آزادی !

ویرایش از دایرة المعارف روشنگری است.