پینوتیو در عقاب آباد (17)

اثری از

گاف نون

قصه ای دریافتی

·        داداش باز هم داشت قرآن کریم را می خواند.

·         بغلش نشستم.

·        خیلی دلم می خواست، دستی به سرم بکشد.

·        احساس تنهایی و بی کسی می کردم.

·        داداش ولی تئوری تربیتی خاص خود را داشت.

·        بنظر او به پسربچه نباید محبت کرد.

·        چون خراب می شود.

       

·        «داداش از خواندن مکرر این کتاب کریم، سیر نمی شوی؟

·        اگر من جای تو بودم، برایم کسالت آور می شد.»  

·        پرسیدم.

·        «آخ پینوتیو، پینوتیو!

·        قرآن کریم که کتاب معمولی نیست. 

·        قرآن کریم شعر است.

·        شعر را ـ البته اگر شعر باشد ـ  می توان صدها میلیون بار خواند و لذت برد.

·        اشعار شیخ اجل را من وقتی کمی بزرگتر از تو بودم، در مکتب خوانده ام.

·        ولی هنوز هم که هنوز است، دست از سرم برنمی دارند و هی بر زبانم جاری می شوند.»

·        داداش پس از کشیدن آهی گفت.

·         

·        «شیخ اجل دیگر کیه؟»

·        پرسیدم.

·         

·        «اسم دیگرش سعدی است.

·        شاعر بزرگی است.»

·        داداش گفت.

·        «شعر چیز عجیب و غریبی است

·        اما شعر داریم تا شعر.

·        شعر می تواند به خواننده آرامش روحی و روانی دهد.

·        شعر غذای روح است.

·        شعر می تواند به خواننده و شنونده تسکین دهد.

·        شعر می تواند آدمی را به شور آورد، تطهیر کند، دیوانه کند.

·        قرآن کریم هم چیزی شبیه شعر است.»

·         

·        «پینوتیو را باید به مدرسه بفرستیم.

·        بهتر است که خواندن و نوشتن یاد بگیرد.

·        با میل بافتنی من روی کاغذهایی که از زباله دانی سر کوچه آورده بود، چیزهایی می نوشت.

·        این بچه عاشق سواد است.»

·        انه گفت.

·         

·        از این زن لاغر ـ مردنی سر در نمی آورم.

·        خودش را می زند به کوچه علی چپ، ولی زیر چشمی همه چیز را تحت نظر می گیرد.

·        گاهی فکر می کنم که افکار مرا حتی می خواند.

·        اعجوبه ای است، این انه.

·         

·        «پینوتیو نمی تواند و نباید به مدرسه برود.

·        چون سجل ندارد.»

·        داداش به طعنه گفت.

·         

·        «سجل داشته ام.

·        حتما سوخته.»

·        گفتم.

·         

·        «چه بهتر.»

·        داداش گفت.

·         

·        «چی چی، چه بهتر.»

·        انه به پرخاش گفت.

·        «می خواهی این را هم مثل بقیه بچه ها بدبخت کنی؟

·        این باید حتما به مدرسه برود.

·        شاید روزی مادر و یا پدرش آمدند.

·        آن وقت به آنها چه خواهی گفت، اگر بگویند، چرا بچه شان را به مدرسه نفرستاده ای؟

·        شرم نخواهی کرد؟»

·         

·        می خواستم به انه حالی کنم که من هرگز مادر نداشته ام.

·        ولی مصلحت در آن دیدم که سکوت کنم تا از تحصیل سواد محروم نمانم.

·         

·        «سجل گرفتن اما مشکل دیگری هم دارد.

·        اگر سجل داشته باشد، اسمش ثبت می شود و پس از چندی امنیه ها می آیند تا ببرند به خدمت سربازی.

·        اگر بلایی آنجا سرش آمد، چی؟

·        همان بهتر که بی سواد بماند و سربازی نرود.»

·        داداش به پرخاش گفت.

·         

·        بنظر داداش عقل زن ها به اندازه عقل مرغ ها ست.

·        دیروز وقتی پرسیدم، انه کجا ست، به طعنه و تمسخر گفت:

·        «دم در نشسته با مرغ های همسایه و قد، قد می کنند.

·        عقل که ندارند.»

·         

·        بنظر من اما زن و مرد برابرند و زن ها اگر بهتر و عاقلتر از مردها نباشند، بدتر و خرتر از مردها نیستند.

·         

·        «هنوز کو سربازی.»

·        انه گفت.

·        «پینوتیو باید بره مدرسه تا خودش برای سؤالاتش جواب پیدا کند.

·        و یا از معلم ها بپرسد.

·        و گرنه مخ ما را خواهد خورد.

·        کله سنگی اش 24 ساعت در کار است و هی سؤال پشت سؤال طرح می کند.»

     

·        داداش دیگر حرفی نزد.

·        داداش به تلنگرهای انه نیاز مبرم دارد.

·        انه موتور زندگی او ست.

·        اگر انه نبود، داداش راهب گوشه نشین می گشت.

       

·        ته دلم شاد شدم و زیر چشمی به انه نگاه کردم.

·        دلم می خواست پا شوم و ببوسمش.

       

·        «کجا بودی؟»

·        داداش موضوع بحث را عوض کرد.

·        «دم در بودم.»

·        جواب دادم.

·        «چه خبر بود، دم در؟»

·        پرسید.

·        «هیچی!

·        بچه ها داشتند زیر نظر حلمه خاتون، مورچه ها را اعدام می کردند و خیال می کردند، دارند ثواب می کنند و اجر بزرگی نصیب شان خواهد شد.»

·        گفتم.

·        تنم از خشم می لرزید.

·        نگاهم کرد. 

·        نگاه داداش مرا به یاد بزغاله ام انداخت.

·        نگاه هر دو نرم بود ومهربان و آرامش بخش.

·        «حلمه خاتون!

·        هوم!

·        بهتر آن است که حلمه خاتون ها، بچه ها را به حال خودشان بگذارند و مسموم شان نکنند.

·        حلمه خاتون زن همان حلبی ساز است که چندی قبل دیدیم.

·        هفت تا دختر دارد.

·        ببین از کدام شان خوشت میاد، برایت بگیریم.»

·        داداش چشمکی به انه زد و زد زیر خنده.

·        انه بی سخنی گوش می داد.

·        حرفی نزد.

ادامه دارد.